Damien LaCroix

Onderwerp: Damien LaCroix zo nov 16, 2014 9:38 pm

Damien LaCroix
"We do not harm your people. We do not support the Crown. We work to see this land united and at peace. Under our rule all will be equal."

BASIC

DAMIEN LACROIX
30 YEARS
IRELAND
TEMPLAR
MASTER
COLIN O'DONOGHUE

PERSONALITY

Damien is zeker niet meer de persoon die hij vroeger was. Hij is niet meer degene die grappen uit haalt met alles en iedereen. Die mensen plaagt en zo zijn dagen door brengt. Sommige zouden zeggen dat hij gewoon is opgegroeid maar het ligt helemaal anders. Damien is inderdaad een stuk serieuzer geworden maar dat wilt niet zeggen dat hij zijn humor is verloren. Hij lacht nog steeds en is nog steeds vrolijk, toch zal hij serieus zijn wanneer het moet. De man is een Master dus dat wordt gewoon van hem verwacht. Vele kijken naar hem op en hij moet gewoon het goede voorbeeld geven. Daarom ook dat hij streng maar rechtvaardig is. Als het aan komt op moorden is hij een koelbloedige moordenaar. Na de moord op zijn ouders en veel van zijn Ex-Broeders vind hij het niet erg om iemand te doden. Of dat laat hij de wereld toch geloven. Hij kropt elke emotie in zich op, en zal daarom nooit praten over zijn eigen problemen en zijn gevoelens. Je moet al zeer veel doen als je wilt dat hij zijn emoties echt bloot geeft.

HISTORY

'I grew up as son of two Assassin's, so offcourse they raised me up as an Assassin to. I was good, but that was that. I didn't took it very serious, but they trusted me and I did what I had too do and I was good at it.'

Mensen plagen. Grapjes uithalen en natuurlijk mijn werk doen. Zo zag mijn jeugd er vooral uit. Velen zeggen dat ik veel te vroeg werd getraind tot Assassin en dat ik daardoor ben zoals ik ben. Volgens hen zou ik mijn tiener jaren hebben over geslagen en daardoor haalde ik zoveel streken uit. Misschien was het wel waar, maar het was ergens ook gewoon mijn karakter. Ik had één vriend in het speciaal waar ik veel grappen mee uit haalde, of we haalden samen wel een kwajongens streek uit. Ik wist wel nog steeds wat er van mij verwacht werd, en als Student kan je niet meteen een missie afslaan die je krijgt van je Master. Wanneer het moest zou ik dan ook gewoon braaf doen wat er verwacht werd.

'I was a soldier when they said I had an important quest to fulfill. I was send too a Templar camp as spy, but things didn't go as planned.'

Al enkele maanden zat ik hier tussen de Templars. In het begin was het echt vreemd om tussen de vijand te zitten, zeker als je besefte dat ze niet wisten wie je echt was. Toen ik was aangekomen werd ik voorgesteld als Damien LaCroix, een Student waarvan ze hoge verwachtingen leken te hebben. Ik had niks bij me wat had kunnen verraden dat ik een Assassin was, enkel de hidden blades die ik niet weg wou doen. Zonder veel vragen hadden ze me zeg maar aangenomen. Ik kreeg een Master en moest kleine simpele opdrachten doen. Het stelde werkelijk niet veel voor. Eens een boek stelen of een andere Templar redden, zo van die dingen. Het was pas toen dat ik gepromoveerd werd naar Soldier dat het ingewikkelder begon te worden.
Het was de eerste missie die ik kreeg die alles veranderde. Mijn leven werd weer helemaal omgegooid maar op de goede manier, al zou niet iedereen het daarmee eens zijn. De missie die ik kreeg hield moorden in, en normaal heb ik er geen problemen mee maar het doel waren enkele Assassins. Op dat moment wist ik niet hoe ik me precies moest voelen, want door de lange tijd die ik had doorgebracht bij de Templars was ik veel te weten gekomen. Wat mij vooral was opgevallen was het feit dat ze niet zo slecht waren als ik altijd had gedacht. Eigenlijk begreep ik hun doelen en dat zorgde in mijn eigen hoofd voor verwarring. 'Er word van je verwacht dat je mensen dood van je eigen soort.' dat was wat mijn Master mij zei toen we onderweg waren naar de plaats van de missie. In eerste instantie drong het niet tot me door, maar uiteindelijk had ik door wat ze zeiden. Mijn blik moest boekendelen hebben gesproken want mijn Master moest zacht lachen. Al die tijd hadden ze door gehad dat ik maar een spion was geweest, dat ik eigenlijk behoorde bij de Assassin's en toch leefde ik nog. Ik weet niet wat er op dat moment door mijn hoofd ging, maar de woorden 'daar ben ik mij bewust van, maar het maakt niet meer uit' hadden mijn mond weten te verlaten. Je kan wel zeggen dat ik vanaf dat moment mijn Assassin's tijd achter mij had gelaten. Ik had de missie volbracht zoals ze hadden veracht en daarbij had ik ook enkele Assassin's vermoord. Eén was jammer genoeg ontsnapt. Eén die mijn gezicht herkende en waarschijnlijk vervolgens alles had doorverteld aan de rest. Iedere Assassin wist vanaf dat moment van mijn verraad, maar het ergste van als was; het maakte mij niks uit. Ze mochten allemaal sterven.

'After I joined the Templars ther didn't happen much. Some Assassin's tried to stop me because I knew a lot of there secrets. Assassin after assassin came but they all died. Sadly they're still after me, and I fear that will never stop. Oh...offcourse! How could I forget...one of those Assassin's were my parents.'

Het was een simpele missie waar ik heen ging. Eigenlijk was het niet echt en missie maar een beproeving. Ik wist niet wat die beproeving in hield, maar zodra ik op mijn bestemming was wist ik het natuurlijk meteen. Het grote witte huis dat er zeer oud uit zag. Als je goed keek kon je hier en daar het logo van de Assassin's zien. Ik herkende het huis natuurlijk uit duizenden. Het was mijn vroegere huis. Het huis dat van mijn ouders was. Mijn missie was om mijn eigen ouders te vermoorden. Mensen die voor me hadden gezorgd maar nog steeds Assassin's waren. Ze waren oud maar niet volledig overbodig voor de Brotherhood. Mijn ouders hadden kennelijk een boek in hun bezit dat de Templars wilden hebben, en mijn ouders wilden het niet overhandigen. Ik had natuurlijk eerst de zachte aanpak gekozen. Ik had aangeklopt, ze hadden open gedaan en ik was naar binnen gegaan. Ze hadden allemaal vragen op mij afgevuurd maar op geen enkele vraag had ik geantwoord. Het enige wat ik vroeg was waar het boek was, en ze waren stil. Mijn vader was de eerste die wat zei. Hij zei dat hij het boek nooit zou geven, maar jammer voor hem wist ik maar al te goed waar het lag, en dat besefte hij ook. Samen met mijn moeder probeerde ze me te stoppen, maar het eindigde alleen maar bij hun dood. Ik weet nog steeds niet hoe ik het ooit heb kunnen doen, maar toch had ik het gedaan. Ik had ze vermoord en hun laatste woorden waren dat ze van mij hielden. Na die dag heb ik mijn negatieve emoties uitgeschakeld, soort van. Al mijn ellende stapelde ik gewoon op. Het had toch geen effect om erover te praten. Tot op de dag van vandaag is dat nog steeds het geval. De Templars hadden me na de missie wel een rang als Master aangeboden, die ik niet afsloeg. Mensen van vroeger, die me kennen en me zien zullen meteen weten dat ik niet meer de persoon ben die ik vroeger was.

ABSTERGO ID

ABSTERGO NAME: MONSTER 02
ANCHESTORS
Connor Kenway - Arno Dorian

Onderwerp: Re: Damien LaCroix zo nov 16, 2014 11:26 pm

ACCEPTED