Sebastian trok de cap over zijn hoofd terwijl hij naar de rand van het dak liep. In zijn ooghoek zag hij zijn beste maat aan de andere kant van daken. Iets wat verder op stond hun leermeester die alles in de gaten zou houden en alleen in zou grijpen als het gevaarlijk werd. Wat best grappig was want alles wat zij deden kon dodelijk zijn. Zacht zuchtte hij en keek omlaag. Templar, Templar, Templar, Damien, Templa... Damien? Sebastian zijn ogen fixeerde op de persoon die hij maar al te goed kende. Zijn hele lichaam verstijfde en even twijfelde hij of hij de hele missie zou af wijzen. Hij was vandaag de hoofd van de missie, iedereen moest naar hem luisteren. Nou ja Gale moest naar hem luisteren, ze waren maar met zijn tweeën. 'Wat is het plan?' Wat uit gedachten geschrokken keek hij opzij naar zijn beste maat die hij nu had. Hij slikte en keek nog een keer op de assassin manier zoals hij geleerd had. Ze konden moeilijk er midden op afstormen, dan zouden ze zeker gepakt worden. Fronsend keek hij naar het schouwspel. 'Via de achterkant, we klimmen het stadshuis op van de zijkant, vermoorden die twee wachters op het balkon en dan sluipen we naar de galg. Jij pakt ik de beil terwijl ik het touw doorsnij en pak dan de templar die daar op staat.' Zei Sebastian. Hij hoopte dat dit het goede plan zou zijn.

Ze beklommen het stadshuis en vermoorden de twee wachters die daar op wacht stonden. Vanuit daar slopen ze richting het executie platform. Bij elke stap die Sebastian maakte voelde hij zijn hart zwaarder wegen in zijn borst kast. Ja hij was een Templar, ja hij wist dat hij hem ooit zou vermoorden en ja hij wist ook dat als de missie faalde hij Gale in gevaar bracht en zichzelf. Maar welke keuzes had hij? Moest hij zijn toen beste vriend vermoorden zodat hij zijn nu beste vriend kan helpen, of moest hij zijn nu beste vriend laten stikken zodat hij zijn toen beste vriend kan helpen. Sebastian schudden lichtjes zijn hoofd, nee hij moest er bij blijven, als hij meester wilde worden dan moest hij dit goed doen. Hij klom het platform op en snee in stilte het touw door. De mensen er om heen waren toch teveel lawaai aan het maken dus veel geluid van de twee assassins hoorde je niet. Sebastian klom de balk op zodat hij Damien vanuit de lucht aan kon vallen in zijn rug. Dan hoefde hij tenminste niet zijn gezicht te zien als hij dat mes door zijn nek stak. 'Sebby!' Schreeuwde Gale net op het moment dat hij sprong, hij verloor zijn evenwicht kwam op Damien terecht maar zijn hidden blade stak net naast zijn hoofd. 'Merde Gale.' Snauwde Sebastian zachtjes, sprong overeind trok Gale met zich mee en sleurde hem over de straten van Parijs mee. Natuurlijk hadden ze geen enkele kans van winnen, in een steegje vond hij zijn leermeester die niet al te vrolijk keek.
"Kijk of Gale niets mankeert ik ga terug om Marco te halen.' Commandeerde Sebastian en hij sprintte terug. Waarschijnlijk zou hij geen punten krijgen voor dit examen omdat hij zijn leermeester commandeerde. Ach ja, die Marco kon hem weinig schelen hij kende hem niet eens, hij moest gewoon Damien terug zien. Hij trok zijn speer van zijn rug en ging de eerste wachters te lijf. Hij zocht niet naar de overwinning, maar naar het moment dat Damien hem zou oppakken. Dan konden ze "rustig" praten.

Een slimme zet was het zeker niet, hij zou zijn examen niet halen en geen meester assassin worden, en het zou waarschijnlijk zijn dood worden omdat hij terug het gevecht in ging. Op en top assassin zou Sebastian zelf zeggen. Hij had al spijt bij de eerste zwaard slagen die op hem af kwamen. Natuurlijk kwamen die rottige Templars altijd met zijn tweeën en nooit alleen. Sebastian wist maar net een paar slagen te ontwijken, zijn blik was telkens zoekende naar Damien. In zijn ooghoeken zag hij hem af en toe voorbij schieten, maar elke keer werd zijn zicht geblokkeerd door stomme templars die hem neer wilde slaan. Konden ze niet zien dat hij bezig was met wat anders. Hij hoekte er een neer met zijn elleboog en spietste de andere aan zijn speer. Het ding was prachtig, hij kon er mensen mee op afstand houden en er zaten van die prachtige weerhaken aan waardoor als hij hem terug trok de helft van de ingewanden van zijn tegenstander mee trok. Sebastian was verliefd op dat ding en zou hem ook zeker nooit weg doen. Hij stak nog een paar templars neer en toen hij net de laatste had neer gestoken werd hij op de grond geduwd. Hij voelde een scherpe mes langs zijn keel. Die eikel heeft nog steeds zijn blade niet ingeleverd. Waarschijnlijk hoefde zijn pa hem nooit meer te zien en heeft ie daarom dat ding niet ingeleverd.

'Als dat niet lang geleden is. Ik had verwacht dat ik je veel eerder zou zijn tegen gekomen.' Sebastian was niet bang voor Damien. Hij dacht namelijk niet dat Damien hem zou vermoorden, dat zou hij niet kunnen. Daarvoor waren ze veelste lang vrienden. Nooit hadden ze ruzie gehad. Zelfs de dag dat Damien zei dat hij zich aansloot bij de templars heeft Sebastian geen ruzie met hem gemaakt. Het enige wat hij had gezegd was dat hij het niet begreep. En nog steeds begreep Sebastian niet waarom Damien zich ooit aan had gesloten bij die straathonden.
'Na al die jaren en je bent nog steeds lelijk.' Zei Sebastian met een grijns op zijn gezicht. Hij ging er comfortabel bij liggen. Zou Damien zo dom zijn om een assassin te vermoorden voor de ogen van de burgers? Hij zou de burgers op zijn dak krijgen, er waren genoeg wachters gedood om de burgers een beetje moed te geven en aan te vallen op de laatste beetje templars.
'En hoe bevalt het leven aan de andere kant?' Vroeg Sebastian rustig alsof hij helemaal niet met de dood bedreigd werd en alsof er niet genoeg wachters om hem heen stonden die hem maar al te graag wilde vermoorden, samen met Damien die boven op het zat. Gelukkig maar dat Sebastian hem zo goed kende anders had het nog best awkward kunnen zijn.

Sebastian bleef rustig afwachten, hij had er geen problemen mee om hier op de grond te liggen. Stiekem hield hij wel een beetje van de show stelen bij de mensen. Natuurlijk was hij niet zo dom om zijn blik af te laten gaan van Damien want dat zou zeker een voordeel zijn voor Damien. Sebastian speelde maar een beetje mee met zijn gezichtsuitdrukkingen. Was het raar dat het toch een beetje pijn deed dat Damien het veel beter had aan de andere kant? Waren zij niet de slechteriken? Er had altijd wel een donker randje aan Damien gezeten, maar zo erg ook weer niet. Sebastian werd overeind getrokken, gelukkig maar dat hij zo lenig was anders had het er waarschijnlijk een beetje knullig uit gezien. 'Waag het niet om ook maar één poging te doen om te ontsnappen. Doe je het wel kan je een kogel door je hoofd verwachten.'
'Wat een liefde.' Mompelde Sebastian toen hij het pistool op zijn achterhoofd voelde. Hij volgde de commando op van Damien en liep richting het steegje. Hij hoopte dat zijn meester en Gale al weer verder waren gegaan en nu niet nog daar stonden te kijken naar hem. Met rustige passen liep hij vooruit. Zijn hart sloeg wat sneller bij elke stap, maar zodra hij in het steegje was en daar alleen aan kwam met Damien was hij opgelucht.

'Wat zeiden ze nu weer? Doing the same thing over and over again excpecting that something will change? Dat doen jullie, is het niet?' Sebastian trok zijn wenkbrauw op en deed moeite om niet te lachen. 'Dat is wat gekke mensen doen.' Nu moest hij toch echt lachen. 'Ik wil je niet beledigen maar die nieuwe vriendclub van je doet precies hetzelfde. Als zij nou gewoon lekker alles laten rusten en gewoon niet hun neus steken in de zaken van de assassins hoeven wij jullie ook niet lastig te vallen. Hé wacht eens dan lossen we onze cirkel op en kunnen we echt eens iets gaan veranderen.' Sebastian wist dat Damien wist waar hij over sprak. Ze wilde al jaren dat stuk hebben van de assassins, dat hebben ze geleerd toen ze samen nog leerlingen waren. Sebastian sloeg zijn armen over elkaar en draaide zijn rug om naar Damien. Met zijn voet schopte hij een steentje weg en keek toen om naar Damien.
'Ik had graag willen zeggen dat jij dit niet bent, dat je niet zo in elkaar zit. Maar zodra jij een hogere rang krijgt pak je die aan, maakt niet uit voor wie of tegen wie je vecht. Zo heb je altijd in elkaar gestoken.' Zei Sebastian op iets wat zachtere toon. Sebastian wist echt wel dat Damien de rang van meester had gekregen. Meester Templar, het moest nog al wat zijn.

'Zijn er nog andere Assassin's in de buurt?' Natuurlijk waren er nog andere Assassin's in de buurt. Sebastian mocht nog steeds niet helemaal alleen op pad en als hij dat wel mocht dan was zijn meester altijd om de hoek nog mee aan het kijken of hij het wel goed deed. Toch hield Sebastian wijselijk zijn mond. Het was niet nodig om meer mensen in gevaar te brengen dan nodig. Al helemaal met Damien in buurt, hij wist niet tot wat de man in staat was en daar wilde hij ook liever niet achter komen op dit moment. Sebastian luisterde naar de hele preek van Damien. Het was niet iets nieuws wat hij zei, maar veel kon het hem niet interesseren. 'Je mag het misschien ontkennen, maar wij proberen ervoor te zorgen dat er geen chaos komt. Maar ik geef toe, iedereen heeft zijn eigen manier om zijn visie te volbrengen.' Sebastian schudden zijn hoofd.
'Ik ontken helemaal niets, ik zie ook wel dat jullie geen chaos willen veroorzaken.' Gaf Sebastian eerlijk toe. Daar lag het punt ook niet, alleen de aanpak waarop ze het deden was niet goed. Het was niet goed voor het volk.
'Alleen kun je het volk niet behandelen als vuil. Er lopen genoeg misdadigers rond die stelen van de arme, waarom pakken jullie die niet aan?' Sebastian had het vaak genoeg gezien dat mensen vermoord werden op straat maar dat niemand iets deed.

'Geen dingen zeggen als je niet weet hoe het gegaan is.' Sebastian rolde met zijn ogen. 'Ik had mijn beslissing al gemaakt voor dat ik mijn rang kreeg.' Sebastian geloofde er maar weinig van. 'Als die Templars toch zoveel beter zijn waarom vermoord je mij nu niet gewoon?' Vroeg Sebastian. Het was dom van hem om dat te zeggen, maar als Damien echt dacht zoals de andere templars dachten en vond dat alle assassin's weg moesten waarom deed hij dat dan niet.
'Door mij loopt er weer een assassin vrij, kan je beter degene neer schieten die je nu toch voor je heb staan. De andere vinden jullie wel want die is te zwak om ergens te komen zonder. En mijn broeder die geholpen heeft met de missie is niet slim genoeg om weg te komen.' Zei Sebastian. 'Als je op schiet kun je er drie vermoorden.' Daagde hij Damien uit. 'Drie op een dag.' Voegde hij er nog eens aan toe. 'Hoeveel doden jullie er in een week? een misschien als je geluk heb. Nu heb je de kans om er drie te vermoorden op een dag. Ze zullen je onthalen als een held.' Zei Sebastian. Hij leunde rustig tegen de muur, als Damien nu wilde kon hij Sebastian gemakkelijk neer halen. Daarbij hij was een getrainde assassin, hij kon Sebastian neer halen als hij dat wilde.

Sebastian luisterde maar half naar wat Damien te zeggen had. Het kon hem allemaal vrij weinig schelen, hij focuste zich op een doel en dat was Damien. De assassin die hij moest bevrijden was een truc. De man was helemaal geen assassin en zou straks als nog ge-executeert worden voor zijn daden. De assassin waar die Damien op het punt stond te doden was allang dood, hij moest alleen geloven dat hij de juiste man te pakken had. Niet alleen zou hij een grote executie houden op het plein, daar zouden veel mensen aanwezig zijn. Damien was niet zo dom om een tweede assassin te executeren die alleen zijn broeder kwam redden. Daarom zou Damien de assassin mee nemen naar een steegje. Alleen wat zou hem weerhouden om de assassin meteen vanuit de rug te doden? Een oude vriend. Sebastian was de enige vriend uit de broederschap die Damien niet meteen zou vermoorden. Al moest hij wel een aanleiding krijgen om gedood te worden. Damien was een assassin, de meest voor de hand liggende truc die hij zou doen was zijn hidden blade. Hij was een slimme man en zou Sebastian nooit aanvallen waar hij het kon zien. Dus de onderbuik werd een perfect doelwit voor Damien. Damien zou Sebastian vermoorden vandaag.

'Je bent dan wel de vijand maar in mijn ogen nog steeds mijn beste vriend. Dat kan ik niet zo maar vergeten.' Sebastian keek op zij. Hij knikte, Damien was zijn beste vriend en dat zou hij ook altijd blijven. Maar hij kon niet toe kijken hoe zijn beste vriend vergiftigd zou worden door die templars. Sebastian ging recht staan voor Damien, hij zou hem terug onthalen als beste vriend als hij zijn titel af zou zetten. Sebastian voelde hoe de punt van de blade in zijn buik stak. De pijn was vreselijk en hij moest dan ook steunen op de schouders van Damien. 'Maar mijn ouders waren ook mijn ouders, en hen heb ik ook gedood. Vriendschap, familie, liefde en ga zo maar voort, het is niets meer dan een zwakte van de mens.' Sebastian keek hem aan van onder zijn kap. Sebastian moest dood zijn om Damien helemaal los te weken van de assassins. Nu hield Sebastian er niet van om een zelfmoord missie in te gaan, dus heeft hij hem hier en daar iets minder zelfmoord gemaakt. Sebastian had alles uit berekend en uit gedacht, onder zijn kleding droeg hij rond zijn buik kleine zakjes gevuld met bloed. Flink stevige kleding zodat de blade hem maar voor een kwart kon raken. Pijnlijk genoeg om te ervaren hoe het is om dood gestoken te worden, niet diep genoeg om dood te kunnen gaan. De kleine zakjes bloed zouden open scheuren en geleidelijk als een wond bloedden.
'Gelukkig was familie eer nooit jouw ding.' Zei hij tussen de pijn steken door. Zodra Damien los geweekt was van de assassins zou hij meer te horen krijgen over de plannen om de assassins weg te ruimen. Als hij dat wist, was het aan Sebastian de taak om Damien te doden, van een doden zou je verwachten dat hij terug komt.