© Isa

© Isa

Het meisje - Sunset genaamd blijkbaar - viel van schrik bijna van het dak en Aysen wist zijn lach gelukkig te onderdrukken, ze zag er al onzeker uit en als hij nou zou lachen zou dat het er niet beter op maken. ''Niet als ik ze eerst zie'' zei ze. Hij grinnikte, daar zat wat in. Ze was in ieder geval niet bang, een goede eigenschap, vooral in deze tijd. Hij keek naar haar boog, ze hadden iets gemeen en dat was de voorliefde voor een boog. 'Dat is een fantastisch wapen, en je kan er mee om gaan neem ik aan?' Zei hij enthousiast, het liefst zou hij nu nog met haar naar het bos gaan om te zien wat ze er mee kon, maar dat zat er niet in.
Zijn titel had hij in Syrië al ontvangen, als de jongste assassin met die titel, maar hij had er ook hard voor gewerkt, en toen zijn vader gestorven was tijdens een missie had de Levantijnse Broederschap besloten hem als opvolger te nemen, zodoende was hij master geworden. Ondanks dat hij er hard voor had gewerkt vond hij toen niet dat hij de titel verdiend had, hij had zijn vader immers niet kunnen redden. 'Ja master ja, jij bent ook assassin zo te zien, wie is je mentor?' Zijn naam was in Parijs al bekend, het gevecht met Damien had een hoop los gemaakt, en de 2 burgers die hij tijdens het gevecht geprobeerd hadden hem te doden waren na hun val niet meer opgestaan. Dat gebeurde niet vaak, assassins waren opstandige burgers vaak genadig, maar Aysen kende dat woord niet. In Syrië stond hij bekend als de meest meedogenloze. Hij schudde de gedachte over zijn tijd in Syrië van zich af, hij was hierheen gestuurd omdat hij het daar niet meer trok.
Aysen vestigde zijn aandacht snel weer op Aysen, hij was gaan staren en in gedachte verdwaald. 'Dus wat bracht je hier, Sunset, bovenop een dak, helemaal alleen?' Indirect vroeg hij naar haar problemen, wist hij, alleen bracht hij het wat subtieler.

© Isa

Hij schoot in de lach toen Sunset de bijdehante opmerking maakte over de boog. Hij hield wel van mensen die op domme vragen ook domme antwoorden gaven. Blijkbaar was Sunset nog mentorloos, wat opzich raar was op haar leeftijd. Zelf had hij al vanaf zijn 8e jaar een mentor gehad,  maar dat was dan ook zijn eigen vader. Niet alle assassins kregen kinderen, en kregen ze deze wel betekende het niet dat zij ook wilden dat hun zoon of dochter assassin werd. Soms wilden de kinderen het zelf ook niet, Aysen had zijn vader echter altijd bewonderd en had nooit anders gewild dan assassin worden. 'Ik weet niet hoe het werkt hier, in Parijs, maar ik denk dat het tijd word dat je er een krijgt. Of je moet heel goed zijn?' zei hij terwijl zijn oog viel op een templar die duidelijk uit het gebouw kwam waar zij bovenop zaten. Hij besloot echter niets te doen zolang de man hen niet zag. In plaats daar van richtte hij zijn aandacht op Sunset, die zijn vraag beantwoord had. Ze zat hier dus om bepaalde mensen te ontwijken. Wat hij op het eerste gezicht dacht klopte dus. Ze zat hier omdat ze niet lekker in haar vel zat. Aysen zelf had ook altijd rustige plaatsen opgezocht als hij geen zin had in gezelschap, en hij voelde zich bijna schuldig dat hij naast haar was komen zitten. Nu het toch al te laat was besloot hij door te vragen, ze had geen mentor waar ze haar problemen bij kwijt kon, ouders wist hij niet, maar meestal waren dat ook niet de eerste personen waar je je problemen aan vertelde. Reden om haar problemen aan hem te vertellen was er echter ook niet, maar het was in ieder geval goed om te weten dat er mensen waren die er naar wilden luisteren. 'Wat voor mensen, heb je problemen?' formuleerde hij. Hij wist niet goed wat hij anders moest vragen. Het lag eigenlijk helemaal niet in zijn aard om interesse te tonen in andermans problemen, normaal vond hij het aanstellerij. Maar iets aan Sunset vertelde hem dat ze iemand nodig had, en Aysen kon het niet zomaar negeren.

© Isa

'zonder mentor word je niet goed' hoorde hij Sunset zeggen. Ergens zat daar wel wat in, maar sommige mensen hadden ook gewoon heel erg talen, of waren op jonge leeftijd al zo getraind dat ze enkel zichzelf nog hoefde te verbeteren. Maar het was wel waar dat je zonder mentor niet op missie mocht. Waarom had zij dan nog geen mentor toegewezen gekregen? Hij knikte begripvol, moest hij zijn mentorschap aanbieden? 'Je weet het nooit, ik heb in het verleden mensen gezien die veel talent hebben.' Hij was zelf een van de mensen die op jonge leeftijd al erg talentvol was, daarom was hij ook nu al mentor. Aysen zuchtte en keek naar het meisje. 'Mocht je opzoek zijn naar een mentor, ik ben leerlingvrij, maar ik weet niet hoe de toewijzing gaat in Parijs.' sprak hij voorzichtig, misschien was het een rare vraag aangezien ze elkaar pas net ontmoet hadden, maar het was noodzaak voor haar. Zonder mentor kon ze net zo goed bij het bakkersgilde gaan. Zijn blik was ondertussen gericht op de templars onder hen. Ze waren ergens blijkbaar blij om want ze lachten luidruchtig. Hij wist niet waarom en eigenlijk interesseerde het hem ook weinig.
Sunset vertelde hem dat ze problemen genoeg had en hij keek haar droog aan, dat hoorde bij de leeftijd. Ze wilde verder niet kwijt wat er aan de hand was en dat begreep hij. 'Mocht je ooit iemand nodig hebben, ik ben voorlopig niet weg hier.' sprak hij kalm. Ondertussen hield hij de templars in de gaten, ze zouden niet zo snel opvallen, maar de templars hielden er wel van om onschuldige mensen lastig te vallen en ruzie te zoeken. Elke verkeerde beweging zou voor Aysen aansporing zijn om een pijl af te vuren op een van de mannen. 'En jij dan, waarom zag je me uberhaupt. Dat betekend dat je niet op missie bent. Anders heb je je wel redelijk snel laten afleiden.' Aysen kon een kleine grijns niet onderdrukken. 'In deze omgeving valt een meisje op een dak wel op. En ik ben inderdaad niet meer op missie.' hij keek naar het meisje, ze klonk een beetje alsof ze helemaal geen zin had in hem, maar hij negeerde het. Ze was ook ongevraagd gestoord door een onbekende terwijl ze eigenlijk alleen wilde zijn, hij kon haar wel begrijpen.
Voor hij zichzelf kon excuseren voor het ongevraagde bezoek begon een burger te schreeuwen. Aysen keek op en zag een burger armloos weg rennen. De templars moesten lachen en hij wist hoe laat het was. Hij nam zijn kruisboog van zijn rug, deze was al voorzien van een pijl en binnen een seconde was deze afgevuurd op een van de templars, die dood neer viel. 2 anderen keken tevergeefs om zich heen, net toen een van de twee hem gezien had sprong hij met zijn verborgen mes ontbloot bovenop de man en stak deze fataal in zijn nek. Toen hij zich om wilde draaien om de andere templar te grazen te nemen was hij echter uit het zicht verdwenen. Aysen trok zijn zwaard en draaide zich langzaam om, daar zou de templar moeten zijn, maar als deze daar was, was het voor Aysen verhaal en kon hij elk moment een bij in zijn rug krijgen. Was dit dan zijn fatale inschattingsfout geworden?

 

© Isa

Voor hij er erg in had hoorde hij een pijl vlak langs hem heen vliegen en er volgde een kreet, toen hij goed en wel omgedraaid was zag hij een pijl door de been van de man steken en had Sunset de man overmachtigd. Deze stond nu met een mes tegen zijn keel. Een vieze grijns verscheen op het gezicht van Aysen, terwijl de man bang uit zijn ogen keek. Blijkbaar nog niet zo lang een templar, maar als Aysen nu geen hulp had gekregen van Sunset had de nieuwe templar niet getwijfeld een einde te maken aan het leven van Aysen. Hij keek naar Sunset, die vragend naar hem keek. Hij begreep niet waarom, durfde ze de templar niet te vermoorden? Misschien was dit de eerste keer dat ze die keuze moest maken, en Aysen liep rustig naar de templar die nog even bang naar hem keek. Aysen deed zijn zwaard terug waar het hoorde. 'Waar zijn je vriendjes nu he?' Zei hij dreigend, en haalde zijn mes weer tevoorschijn. Als iemand Aysen probeerde te vermoorden werd hij link en zag hij vaak geen grenzen meer. Nu probeerde hij de man nog banger te maken door langzaam een snee te maken in zijn keel, maar geen fatale wond. 'Doe je vrienden daar boven de groeten,' vervolgde hij terwijl hij nu ook een wond aanbracht in de wang van de man, waarna hij hem recht in de ogen keek en zijn leven beëindigde.
Dankbaar keek hij nu naar Sunset, zij had zijn leven gered, daarmee bewezen dat ze wel degelijk talent had en dat maakte voor hem dat hij maar al te graag als leerling wilde. 'Dankjewel, Sunset, je hebt mijn leven gered.' meestal was het andersom, redde de master het leven van de leerling. Hij keek naar de menigte die zich om hen heen verzameld had. Dit verhaal zou voorlopig wel de ronde gaan, dat was ook precies wat Aysen wilde. Angst zaaien, zorgen dat mensen hem niet uit zijn tent zouden lokken. In Syrië had hij de status van meedogenloos en durfden maar weinig mensen hem tegen te spreken, enkel de gene die dicht bij hem stonden. Hier in Parijs wilde hij dezelfde status krijgen. Hij wierp dan ook een boze blik naar de menigte die daardoor vertrok. Vervolgens richtte hij zich weer tot Sunset. 'Sorry dat ik je de man niet liet vermoorden.' Zei hij enkel over wat hij zojuist voor haar neus had uitgevoerd. Misschien had ze het niet fijn gevonden dat hij het voor haar had gedaan, maar ze was nog jong, had Aysen gedacht. Als Sunset zijn leerlinge zou worden, zou ze nog genoeg templars vermoorden.
Aysen keek naar de dode templars voor hen en zag dat een van hen een perkament rol bij zich had gedragen. Hij raapte het op en las wat er op stond. Een boodschap aan een informant, de informant zou bezoek krijgen van Damian. Dat kon wel eens het missende puzzelstukje zijn, dacht Aysen. Hij keek naar Sunset. Hij kon best een hulpje gebruiken had hij geleerd uit de vorige missie, maar was het wel verstandig om haar mee te nemen? Zwijgend stopte hij het perkament in zijn zak.  

© Isa

De meeste burgers hadden inmiddels hun weg vervolgd of waren terug gegaan naar hun huizen, enkelen bleven van een afstandje echter toch even kijken, hoewel er niet veel meer te zien was. Aysen keek Sunset recht in haar ogen aan toen zij vroeg wat er in het stuk perkament had gestaan wat hij zojuist opgeborgen had. 'Het is een locatie van een informant van de templars.' sprak hij kalm. Hij moest goed nadenken voor hij dit zou doen. Als Aysen haar mee zou nemen bracht hij haar in groot gevaar. Aan de andere kant was iemand op de uitkijk altijd wel handig. Hij keek even om zich heen en toen weer naar Sunset. 'Als je mee wil kan dat, de informant heeft mogelijk hele belangrijke informatie over wapens die de templars willen gaan kopen,' hij overhandigde het stuk perkament, hij kende de stad niet bedacht hij zich. Sunset mogelijk wel. Hij kon nu dus niet zonder haar. 'Maar je moet je goed beseffen dat het een gevaarlijke missie is, templars laten een informant niet onbeschermd, je moet echt goed naar me luisteren. Anders kan je ons beide de dood in helpen.' sprak hij strenger dan hij het bedoelde. Maar hij wilde het wel gezegd hebben, aangezien het voor hem een groot risico was om haar mee te nemen, maar voor haar ook want zij wist of ze hier klaar voor was, dat kon ze alleen zelf beslissen. Wat ze ook wilde, ze moest het snel beslissen, want informanten wachtte niet eeuwig.

- Beetje inspiloos, sorry -

© Isa

Voordat hij het door had was Sunset al vertrokken. Hij grinnikte en kwam haar zo snel als hij kon achterna. Ze had getwijfeld, ze was onzeker. Aysen begreep dat en zou er tijdens deze missie ook rekening mee houden. Hij vond het al dapper van haar dat ze besloot om mee te gaan. Omdat Sunset al een voorsprong had was hij haar heel eventjes kwijt, maar al gauw dook ze zo'n 60 meter voor hem op. Ze was in ieder geval snel, dacht hij. Toen hij zich naast Sunset neer hurkte begon zij meteen te spreken. "Het grote beige gebouw daar. Dat hoge. Daar moeten we zijn. Het is om een binnenplaats gebouwd, dus misschien is dat een makkelijke ingang. Maar ik weet zeker dat het daar wemelt van de Templars..." Hij knikte enkel en keek eens naar het gebouw. Niet alleen op de grond bevonden zich templars, op het dak telde hij ook zo'n 3 à 4 schutters. Die konden nog wel eens voor problemen zorgen, want hoewel je de templars op de grond kon uitschakelen of ontwijken, zagen de sluipschutters bijna alles, zij konden dan hun collega's inlichten en voor je het wist werd het een regen van kogels. Dat het op de binnenplaats zou stikken van de templars was een gegeven. Aysen bedacht een plannetje, keek nog eens goed en zag dat er een raam openstond aan de westzijde van het gebouw. Ze zouden alleen wel 2 schutters uit moeten schakelen, die zouden hen sowieso spotten anders. Hij keek nu serieus naar Sunset. 'Zie je dat raam op de westzijde? Het staat open en we kunnen daar door heen naar binnen. We moeten alleen de 2 schutters er boven uitschakelen.' zei hij alsof het alledaags werk was, dat was het ook eigenlijk.
Aysen keek of er verder nog tamplars liepen en zag er net 2 de hoek om komen. Zij liepen telkens een ronde, en het duurde ongeveer 45 seconden voordat zij de zijde van het gebouw weer verlaten had, telde hij. 'Die 2 wachters die telkens een ronde lopen doen 45 seconde over elke zijde, we hebben dus ongeveer 2 minuten om de wachters uit te schakelen en het raam binnen te klimmen.' instrueerde hij. Serieus keek hij nu naar Sunset. Hij had alle vertrouwen in haar, ondanks het feit dat dit haar eerste missie was. 'Luister Sunset, dit mag dan je eerste missie zijn, je kunt het.' en hij legde zijn hand op haar schouder. 'Waar we straks ook belanden in dat gebouw, zorg dat je altijd een vluchtweg weet.' Zei hij. Het lag niet in de aard van de assassins om te vluchten, maar dit vertelde hij al zijn leerlingen. Er konden beter masters sneuvelen dan leerlingen, want zij waren de toekomst. Hij keek even over het dak waar zij achter schuilden heen en toen weer naar Sunset. Hij gaf haar zijn pistool, een met een veel langere loop dan normaal. 'Deze kan nog wel eens van pas komen deze missie. Er zijn een boel lange gangen daar binnen. Deze komt van pas van grote afstand.' sprak hij rustig. Hij deed zijn kap over zijn hoofd als teken dat ze over kwamen tot actie. Hij draaide zich nog om naar Sunset. 'Blijf achter me, mocht er iets onverwachts gebeuren, roep dan niet help, kijk uit of pas op, maar zeg 'scorpio'' Zei hij nog. Meeste leerlingen vonden dit maar raar, maar hij gebruikte dit woord altijd. Als tegenstanders een hulpkreet hoorde stond je al 1-0 achter, dan wisten ze dat je in de nesten zat, een code woord onthulde dit echter niet.